करिब तीन वर्षअघिको कुरा हो। मैले सञ्चयकोषको ऋण तिरेर धनी पुर्जा फुकुवा ल्याएको दुई वर्ष लागेको थियो। व्यवहार मिलाउन फेरि ऋण आवश्यक पर्यो । एउटा वाणिज्य बैंकमा पुर्जा धितो राखेर श्रीमतीजीले ऋण लिने सम्पूर्ण व्यवस्था मिलाइयो । धितो रोक्का राख्न जिल्ला मालपोत कार्यालय भक्तपुर गयौं। दिनभर के के मा अल्झाएर घुमाइयो । अनि अफिस छुट्टी हुने बेलामा आएर लेखनदास भन्छन् "सरको सन्चयकोषबाट रोक्का राखेको रहेछ । फुकुवा पुर्जा नल्याई हुँदैन भन्छ।"
मेरो धनी पुर्जामा नै कर्मचारी सञ्चय कोषले नै फुकुवाको छाप लगाइदिएको थियो। हामी उपभोक्तालाई त्यो छाप भए पुगिहाल्यो । प्रशासनिक कुरा के थाहा र? कसैले केही भनेको पनि थिएन । कर्मचारी सञ्चय कोषको कर्मचारी आफै आएर मालपोतमा फुकुवाको सबै काम गरिदिनुभएको थियो त्यो बेला ।
मैले पुर्जामा फुकुवाको छाप देखाएँ। नागरिक एपमा कर्मचारी सञ्चय कोषमा ऋण नभएको विवरण देखाएँ, पटक्कै सुनवाई भएन । सञ्चय कोषबाट फुकुवा पत्र नल्याई कुनै हालतमा मेरो जग्गा बैंकको नामबाट रोक्का नहुने बताइयो। मैले दुई वर्ष अगाडि लिएको फुकुवाको कुनै अर्थ छैन, त्यहाँ रेकर्ड छैन ।
मैले त्यो दिन मात्र बिदा लिएको थिएँ। पर्सिपल्टदेखि मेरो एक हप्ता महत्वपूर्ण फिल्ड भ्रमण थियो। यो बीचमा मैले ऋणको सबै व्यवहार मिलाइसक्नुपर्ने थियो। 'कर्मचारीको विवशता कर्मचारीले नै बुझ्छ ' भनेर मैले मालपोतका कर्मचारीलाई यो कुरा सुनाएँ, अनुरोध गरेँ। उनीहरू झन् दृढ हुँदै गए ।
मेरो लेखनदास छटपटीरहेका थिए । उनलाई यस्ता धेरै काम गर्नु थियो । मेरै एउटा काममा अल्झिएर बस्ने फुर्सद सायद थिएन । भित्र पसे, कर्मचारीसँग के सल्लाह भयो, बाहिर आएर मलाई कानमा बिस्तारै भने, "सर मैले पाँचै हजारमा मिलाएँ। यो लफडा नराखौं । सरको नागरिकता नम्बरमा पनि नौ र एक उस्तै देखिँदो रहेछ। त्यो लफडा झिके भने झन् गाह्रो पर्छ । बरु यति पैसा दिएर मिलाइहालुँ ।"
मेरो अफिसको ड्रेस पनि निलो कोट-पाइन्ट र सेतो सर्ट नै हो। अचेल हरेक दिन अफिस जाने बेलामा यो ड्रेस लगाउँदा आफैंलाई अपराधी झैँ लाग्छ।
राधेराधे, भक्तपुर
१८ भाद्र, २०८२
No comments:
Post a Comment