उर्जा संकटले छटपटिएको मुलुकका लागि बिजमाण्डुमा आएको कुलमान घिसिङ्गको अन्तरवार्ताले आशा पलाएको छ । उर्जा उत्पादनको रडाकोमा रुमल्लिएर र हाउगुजी तेर्साएर यसको वचत एवं उचित उपयोग तर्फ त हाम्रो ध्यानै नगएको रहेछ ।
नागपुर (भारत) का मेयरले सन् २०१४ को १५ जनवरी पूर्णीमाको साँझ देखि हरेक पुर्णिमामा एक घण्टा सबै घर, अफिस, कारखाना, स्ट्रिटलाईट आदिमा १ घण्टा बिजुली बन्द गरेर सडकमा टहल्दै प्राकृतिक आनन्द लिन सबै जनतालाई आव्हान गरे । १ घण्टामा १,४५७ युनिट वचत भएको देखेर ज्यादै उत्साहित भए । यसको प्रभाव कहाँसम्म परोभने विजुली वचत र उर्जा प्रदुषणमा केही भए पनि राहत मात्र होईन, वालवच्चा र बृद्धहरु समेत अर्को पूर्णीमा कहिले आउँछ र चन्द्र प्रकाशको आनन्द लिँदै सडकमा एक अर्कासँग भलाकुसरी गर्न पाईन्छ भनी पर्खनथाले । सडक उत्सव पो हुन थाल्यो । लाखौं युनिट विजुली वचतका साथै जनजीवनमा नयाँ सामाजिकता र पुनरताजगीको माहौल बन्यो ।
म कल्पना गर्छुु – हामीले पनि ६८ वर्ष पछि आज २०७३ कार्तिक २९ गते चन्द्रमा पृथ्वीको सबै भन्दा नजिक आउने कुरालाई अवसर बनाएर “फुलमुन डे फर नेचुरल लाईट” अभियान चलाएको भए के हुन्थ्यो होला ?
के हुन्थ्यो भने – सामाजिक भित्ता र सञ्चारमा “हरुवा गोरुको छेरुवा दाउ” भनेर नेताहरुले नाना भाति गाली खाने थिए । कुलमान घिसिङ्गलाई “कुलेखानी दोहन छोप्न चालिएको चाल” भनि आरोप आउने थियो । ईन्भर्टर र अन्य पावरव्याकअपवालाहरुले विद्यार्थीहरुलाई उकास्ने थिए – तिम्रो पढाई बिगार्ने षडयन्त्र भनेर । सामाजिक अभियन्ताहरुले सरकारलाई चोरी बढाउने र छाडापन बढाउने कुकृत्य गरेको आरोप लगाई अनवरत धर्ना दिने थिए । यसको विरोधमा नयाँ नयाँ एन्जीओ खुल्ने थिए र आईएन्जीओहरुबाट आन्दोलनरत संगठनहरुलाई ठूलो धनराशी सहयोग मिल्ने थियो । कर्मचारी संगठनहरु कोही ताल लगाउने र कोही खोल्नेमा व्यस्त हुने थिए ।
समर्थन गर्नेहरुले २ वर्ष पछिमात्र यसको प्रभाव हेरेर विस्तारै तारिफ गर्न थाल्ने थिए । २ वर्ष पछि त अर्कै सरकार हुने भै गयो । त्यतिखेरको सरकारले जस पाएको देखेर यो पद्धति सुरु गर्ने पार्टिहरुले नै यो व्यवस्था खारेज गर्न लाउने थिए ।
कहिले काहीँ त यस्तो पनि लाग्न थालेको छ कि कुनै नयाँ काममा हात हाल्नै नसक्ने गरी हामीले नेतृत्वको सातो त उडाएका छईनौं ?
नागपुर (भारत) का मेयरले सन् २०१४ को १५ जनवरी पूर्णीमाको साँझ देखि हरेक पुर्णिमामा एक घण्टा सबै घर, अफिस, कारखाना, स्ट्रिटलाईट आदिमा १ घण्टा बिजुली बन्द गरेर सडकमा टहल्दै प्राकृतिक आनन्द लिन सबै जनतालाई आव्हान गरे । १ घण्टामा १,४५७ युनिट वचत भएको देखेर ज्यादै उत्साहित भए । यसको प्रभाव कहाँसम्म परोभने विजुली वचत र उर्जा प्रदुषणमा केही भए पनि राहत मात्र होईन, वालवच्चा र बृद्धहरु समेत अर्को पूर्णीमा कहिले आउँछ र चन्द्र प्रकाशको आनन्द लिँदै सडकमा एक अर्कासँग भलाकुसरी गर्न पाईन्छ भनी पर्खनथाले । सडक उत्सव पो हुन थाल्यो । लाखौं युनिट विजुली वचतका साथै जनजीवनमा नयाँ सामाजिकता र पुनरताजगीको माहौल बन्यो ।
म कल्पना गर्छुु – हामीले पनि ६८ वर्ष पछि आज २०७३ कार्तिक २९ गते चन्द्रमा पृथ्वीको सबै भन्दा नजिक आउने कुरालाई अवसर बनाएर “फुलमुन डे फर नेचुरल लाईट” अभियान चलाएको भए के हुन्थ्यो होला ?
के हुन्थ्यो भने – सामाजिक भित्ता र सञ्चारमा “हरुवा गोरुको छेरुवा दाउ” भनेर नेताहरुले नाना भाति गाली खाने थिए । कुलमान घिसिङ्गलाई “कुलेखानी दोहन छोप्न चालिएको चाल” भनि आरोप आउने थियो । ईन्भर्टर र अन्य पावरव्याकअपवालाहरुले विद्यार्थीहरुलाई उकास्ने थिए – तिम्रो पढाई बिगार्ने षडयन्त्र भनेर । सामाजिक अभियन्ताहरुले सरकारलाई चोरी बढाउने र छाडापन बढाउने कुकृत्य गरेको आरोप लगाई अनवरत धर्ना दिने थिए । यसको विरोधमा नयाँ नयाँ एन्जीओ खुल्ने थिए र आईएन्जीओहरुबाट आन्दोलनरत संगठनहरुलाई ठूलो धनराशी सहयोग मिल्ने थियो । कर्मचारी संगठनहरु कोही ताल लगाउने र कोही खोल्नेमा व्यस्त हुने थिए ।
समर्थन गर्नेहरुले २ वर्ष पछिमात्र यसको प्रभाव हेरेर विस्तारै तारिफ गर्न थाल्ने थिए । २ वर्ष पछि त अर्कै सरकार हुने भै गयो । त्यतिखेरको सरकारले जस पाएको देखेर यो पद्धति सुरु गर्ने पार्टिहरुले नै यो व्यवस्था खारेज गर्न लाउने थिए ।
कहिले काहीँ त यस्तो पनि लाग्न थालेको छ कि कुनै नयाँ काममा हात हाल्नै नसक्ने गरी हामीले नेतृत्वको सातो त उडाएका छईनौं ?
No comments:
Post a Comment