पूर्णिमाको रातभन्दा रास उज्याला
महारास रचाइ देउ गोविन्द काला।
वंशीमाथि औँला नाच्छन् मृग नाचे झैँ
धुन बज्छ ब्रह्माण्डको प्रेम साँचे झैँ
चाहिँदैन धन दौलत दुनियाँको चाला
धनभन्दा महाधन गोविन्द काला ।
मोर पङ्ख सजिएको शीर मुकुट
शान्ति पोख्दै झुमिरहेछ कुण्डल कृकिट
मणि रत्न सजिएको सुनको बाला
सुनभन्दा उज्यालो छन् गोविन्द काला।
घुम्रिएको कपालमा चन्द्रमाको खिप
मुहारकाे ज्याेति बल्याे संसारै धिपिक्क
अर्ध मुस्कान, गुलाबी ती ओठ भरिला
नागबेली चाल मिठाे गाेविन्द काला।
सोह्र श्रृंगार सजिएर राधा आएकी
घुम्टो ओढी नक्कल पारी रास गाएकी
गलामा छ मगमगाउँदो बैजन्ती माला
राधासँग रासमा छन् गोविन्द काला।
ग्वाल-बाल- गोपी नाचे, गाई-बाछा-चरी
फूल नाचे, रुख नाचे, वृन्दावनै भारी
आउ नाचौँ पूर्णेकाे दिन खेर नफाल
महारास रचाइ देउ गोविन्द काला।
२०८१/११/१७
राधेराधे, भक्तपुर।
